De zonnetjes in kamp

In de vorige blog schreef ik over de schreiende situatie. Eigenlijk schreef ik niets positiefs. Dit betekent niet dat er geen positieve dingen in kamp zijn. En door mij, maar ook door de vluchtelingen wordt dit niet iedere dag zo ervaren.
Vandaar dat ik nu een aantal zonnetjes in kamp wil benoemen.

Druk lopen we van tent naar tent om een nummer erop te schrijven. En om onze plattegrond aan te passen. Onze spuitbus is leeg, maar voordat we naar info kunnen lopen om een nieuwe te halen worden we uitgenodigd voor ontbijt en thee. Met handen en voeten, een beetje Engels en Google vertalen hebben we een gesprek. De moeder is hoogzwanger en kan geen echo laten maken, daarnaast is ze al langer zwanger dan dat haar papieren aangeven. Haar kinderen lopen in en uit en nemen vriendjes mee en zwaaien, knipogen en lachen naar ons. We gaan weer verder op pad. Niet lang daarna worden we weer uitgenodigd voor thee. We gaan naar binnen, spelen wat met de kinderen en willen dan weer verder, maar ze staan erop dat we de lunch bij hen gebruiken. En achteraf gezien ben ik er heel blij om. Het eten was namelijk SUPER lekker (=massadoor). We maken veel selfies en foto's. Ook krijgen we hun hele familie op foto's te zien. En worden voorgesteld aan hun familie wanneer ze aan het videobellen zijn. We gaan weer verder om onze klus af te maken en we kunnen het zelfs voltooien voordat we naar huis gaan!

Buiten het kamp is een restaurant. Er staat een laatste restje ijskoffie op een bankje. Een klein jongetje, ik vermoed vanuit Afghanistan, pakt het en gaat bij een ongeveer 30 jarige Afrikaan aan tafel zitten en wil de koffie met hem delen. De man geeft hem aandacht en ze hebben zonder elkaar te begrijpen toch een soort gesprek. Het jongetje kletst honderd uit en de man geniet van zijn aanwezigheid. Niet in dezelfde taal, niet vanuit hetzelfde land, maar beide met respect en liefde voor elkaar.

Als je mij zoekt in kamp, kijk dan vooral of je 2 meisje ziet, als je hen ziet ben ik vaak in de buurt. Dat zorgt ervoor dat ik extra handen heb bij een verhuizing. En zo lopen we met een rij van 5 achter elkaar om tassen 2 levels omhoog te brengen. Een andere vrijwilliger ziet de kinderen en weet dat ik weer onderweg ben. Ook als we met pallets omhoog lopen komt er van verschillende kanten hulp van jongens en mannen. Toch fijn om een meid te zijn.

Zelfs als ze maar weinig hebben blijven ze gastvrij en delen graag. Zo krijg ik van kinderen een banaan, chips, kauwgom, enzovoort. En nee, dat krijg ik zonder dat ze er iets voor terug verwachten. Terwijl ik juist ontzettend mijn best moet doen als ik wil dat ze iets van mij aannemen. Ook de minderjarige jongens delen graag en heb je vaak de meeste lol mee. Zo leren ze mijn woorden in hun taal en zij leren Nederlandse woorden.

En dat is zeker nog niet alles. Zelfs als het regent schijnt de zon. Mensen rennen met een glimlach op hun gezicht door het kamp. Kinderen stampen in de plassen of zitten in een kratje en duwen elkaar om de beurt van de berg af. Je wordt aan alle kanten aangesproken, krijgt knuffels en high-fives.

Het is goed dat er hier veel zonnetjes zijn, dat zorgt ervoor dat mensen een doel hebben om voor te leven.

Dank voor alle zonnetjes en bid voor vrede en liefde!